Πριν αρχίσει το ματς με το Ναδάλ είχα την κρυφή ελπίδα ότι ο Στέφανος Τσιτσιπάς αυτή τη φορά μπορεί να τα καταφέρει μαζί του – το είχα γράψει και στην εφημερίδα ότι αν το ματς ξεπεράσει τις τρεις ώρες, ο χρόνος θα είναι ο καλύτερος σύμμαχός του. Αλλά όταν άρχισε το ματς ήταν τόσο γοητευτικό το παιγνίδι του Ναδάλ, που ομολογώ ότι όλα αυτά τα ξέχασα. Νόμιζα ότι ξαναβλέπω το παιγνίδι που είχαν δώσει οι δυο στο ίδιο τουρνουά το 2019 σαν ο χρόνος να είχε παγώσει: ο Ναδάλ δεν ήταν απλά καλύτερος – ήταν κυρίαρχος. Τα δυο του πρώτα σετ ήταν μαθήματα επιβολής. Ο Ναδάλ σερβίροντας καταπληκτικά και καταθέτοντας ένταση που θύμιζε 25χρονο για περισσότερο από μια ώρα παρέδιδε μαθήματα τένις, όχι στον Τσιτσιπά, αλλά σε όποιον αγαπά το σπορ. Αναρωτιόσουν που διάβολο αυτό το αγρίμι από τη Μαγιόρκα βρίσκει όλη αυτή την ενέργεια. Κερδίζει τα δυο πρώτα σετ χωρίς ποτέ να έχει αφήσει στον Τσιτσιπά το περιθώριο να σκεφτεί ότι μπορεί να του σπάσει το σερβίς, ενώ εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία που έχει για να σπάσει το καλό σερβίς του Ελληνα. Είναι μεθοδικός, ασταμάτητος, εκρηκτικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση: είναι με άλλα λόγια ο Ράφα Ναδάλ. Φτάνει στο 2-0 σε σαράντα λεπτά! Τρομάζει όλη την οικουμένη, αλλά όχι τον αντίπαλό του. Ισως γιατί ο αντίπαλος του Τσιτσιπά, δεν είναι ο Ισπανός, αλλά ο εαυτός του.
Η επίδειξη και η στρατηγική
Ο Ναδάλ στην καριέρα του έχει χάσει μόλις δυο φορές όταν προηγήθηκε με 2-0: το 2004 από τον Φέντερερ και το 2015 από τον Φονίνι. Οπότε το ματς έπρεπε στο 2-0 να τελειώσει. Δεν τελείωσε όμως για ένα απλό λόγο: γιατί ο Τσιτσιπάς αποφάσισε να ασχοληθεί με τον εαυτό του.
Στο τένις μπορείς να κερδίσεις κι αν απλά κρατάς το σερβίς σου – αν δηλαδή κάνεις άριστα το κομμάτι σου. Κι αυτό έκανε. Για να γυρίσει το ματς ο Τσιτσιπάς έπρεπε να μη σκέφτεται τίποτα άλλο παρά το δικό του παιγνίδι: πρώτα από όλα το πως θα κρατήσει το σερβίς του. Αυτό κάνει. Κερδίζει το τρίτο σετ στο τάι μπρέικ χωρίς να έχει βρει καμία πιθανότητα να σπάσει το σερβίς του Ναδάλ στο διάβα του. Το κερδισμένο σετ μόνο με κερδισμένα γκέιμ στο σερβίς του, τον οπλίζει με βεβαιότητες. Εχει πια ένα μπούσουλα: βρίσκει στρατηγική. Πρέπει απλά να κρατά το σερβίς του και σπάσει το σερβίς του Ναδάλ χωρίς μάλιστα να είναι βέβαιο πως θα ηττηθεί, αν δεν το κάνει. Κι έτσι ρισκάροντας κάτι παραπάνω, όταν ο Ισπανός σερβίρει, αρχίζει να τον πιέζει χωρίς να χτυπά δυνατά τις μπάλες, όπως στα πρώτα σετ, αλλά βάζοντας πολύ φαλτσάκι. Τρέχει και να τον τρέχει. Τον αναγκάζει τον Ισπανό να λυγίζει, να σκύβει, να ξεκολλάει τη μπάλα από το παρκέ κι όχι να τη βρίσκει ωραία και γεμάτα στο ριμπάουντ. Το κάνει ο Τσιτσιπάς όχι διαρκώς, αλλά κάθε φορά που μπορεί.
Ο Ναδάλ στο πέμπτο σετ σερβίρει καλύτερα από ότι στο τρίτο και στο τέταρτο, αλλά βιάζεται γιατί νιώθει ότι η ενέργειά του τελειώνει. Στο μπρέικ που του κάνει ο Τσιτσιπάς στο ενδέκατο γκέιμ σχεδόν τρικλίζει. Στο τέλος χάνει σαν πυγμάχος. Ο Τσιτσιπάς τον έχει εξουθενώσει κι έχει αντέξει στα δικά του χτυπήματα – τον κερδίζει στα σημεία. Ο Ναδάλ αρνείται να παραδοθεί, γλυτώνοντας δυο σετ πόιντ στο δωδέκατο γκέιμ του πέμπτου σετ, αλλά για να κερδίσει πρέπει να ρίξει τον Τσιτσιπά στο καναβάτσο. Ολοι πια έχουν καταλάβει ότι ο Ελληνας θα βγει από το γήπεδο νικητής. Είναι πιο ανθεκτικός, πιο σκληρός: χρειάζεται απλά να μην τρομάξει στη θέα του αγριμιού που ορμάει. Στο 0-30 βρίσκει δυο εξαιρετικά σερβίς. Οταν ο Ναδάλ γλυτώνει τα δυο σετ πόιντ απαντά με ψυχραιμία. Στο τελευταίο γκέιμ του ματς δείχνει ωριμότητα. Και τον «σκοτώνει» τον Ράφα. Αργά και βασανιστικά. Στο τέλος το ουρλιαχτό του Ναδάλ γίνεται ψίθυρος.
Οι άλλες δυο ήττες δεν είχαν σχέση
Γράφτηκε σχεδόν παντού ότι αυτή ήταν η μόλις τρίτη φορά που ο Ναδάλ χάνει στη διάρκεια της τεράστιας καριέρας του, ενώ έχει προηγηθεί με 2-0 σετ. Κανείς όμως δεν είδα να γράφει τι είχε γίνει τις άλλες δυο φορές που έχασε: το κάνω για να γίνει κατανοητό ότι η χθεσινή του ήττα είναι σίγουρα η πιο πικρή.
Την πρώτη φορά είχε χάσει με 3-2 από 0-2 από τον μεγάλο Ρότζερ Φέντερερ το 2004, τη δεύτερη από τον τίμιο εργάτη Φάμπιο Φονίνι το 2015 – και οι δυο ήττες του αυτές ήταν στο συνθετικό τσιμέντο στις ΗΠΑ, η πρώτη στο Μαϊάμι και η δεύτερη στο USA Open. Καμία όμως από τις ήττες αυτές δεν έχει σχέση με τη χθεσινή. Η ήττα από τον Φέντερερ ήταν η πρώτη από τον Ελβετό στην καριέρα του. Ήταν η πρώτη φορά που οι δυο τους έπαιξαν ένα τελικό στα πέντε σετ. Ο Φέντερερ ήταν ήδη το νούμερο 1 του κόσμου κι ο Ισπανός ήταν 18 χρονών: το γεγονός ότι τον είχε τρομάξει κερδίζοντας τα δυο πρώτα σετ (2-6, 6-7 και με χαμένο ματς πόιντ στο τρίτο!) είχε θεωρηθεί τότε κάτι σπουδαίο: η τελική του ήττα ήταν λογικό αποτέλεσμα.
Ούτε η ήττα από τον Φονίνι ήταν έκπληξη. Το 2015 είναι η χειρότερη χρονιά του Ναδάλ. Είχε επιστρέψει από μια (ακόμα) επέμβαση στον ώμο. Έμεινε ένα χρόνο χωρίς νίκη σε ΑΤP Major τουρνουά, αποκλείστηκε ακόμα και στο αγαπημένο του Ρολάν Γκαρός νωρίς – τότε από τον Τζόκοβιτς. Δεν ήταν βέβαιο ότι θα αγωνιστεί στο αμερικάνικο OPEN. O Φονίνι, τότε 28 χρονών, ήταν ο κακός του δαίμονας: τον είχε κερδίσει την ίδια σεζόν και στο Ρίο και στη Βαρκελώνη στο χώμα. Ο Ναδάλ βρισκόταν μόλις στο νούμερο 8 της παγκόσμιας κατάταξης. Στο USA Open είχε ιδρώσει στον πρώτο γύρο με τον Τσόριτς και στον δεύτερο με τον Σβάρτσμαν. Στο ματς με τον Ιταλό, το τρίτο στο τουρνουά, είχε πάρει δυο ιατρικά τάιμ άουτ: στο τέλος κατέρρευσε. Ο Φoνίνι είχε πει μετά το ματς ότι κάθε φορά που τον κερδίζει, χαίρεται τόσο πολύ που αποκλείεται στο επόμενο παιγνίδι. Ετσι είχε συμβεί και τότε.
Χθες ο Ναδάλ πήγε στο ματς με τον Τσιτσιπά έχοντας σπείρει τον πανικό στους τρείς πρώτους γύρους. Για μια ώρα περίπου ήταν αδύνατο να φανταστείς πως μπορεί να χάσει το ματς. Αλλά ακόμα κι ο μεγάλος Ράφα στα 34 του χρόνια δεν μπορεί πια να έχει βεβαιότητες. Ειδικά όταν απέναντί του έχει τον Τσιτσιπά σοβαρό, ψύχραιμο και όσο ποτέ αποφασισμένο να κερδίσει τον κακό εαυτό του.
Μόνο στο τέλος καταλαβαίνουμε τι είδαμε. Στα δυο πρώτα σετ παίζει ο Στέφανος. Χτυπά τη μπάλα με δύναμη, παρασύρεται από τον έμπειρο Ισπανό, δείχνει ωραίος όπως τον θέλουν οι φωτογράφοι και οι κάμερες. Και μετά βλέπουμε τον Τσιτσιπά. Που μιλά μόνος του, ιδρώνει, στραπατσάρεται, τρέχει, σοβαρεύεται, στέκεται όρθιος βασισμένος μόνο στα δικά του όπλα. Αποφασίζει να χάσει ή να κερδίσει. Όχι να είναι ο ωραίος κομπάρσος στο σόου του Ράφα.
Εγραψε τον επίλογο
Να τον αγαπάτε τον Τσιτσιπά και να μην τον μπερδεύεται με ένα σωρό άλλους αθλητές που αγαπήσατε: είναι ό,τι πιο σπάνιο. Προέκυψε από μια χώρα χωρίς παράδοση στο σπορ και για αυτό δεν είναι σπεσιαλίστας σε καμία επιφάνεια: αγαπάει το χώμα, λόγω του Μουράτογλου, αλλά έχει κορμί και παιγνίδι για γρήγορες επιφάνειες, όπως λέει πάντα ο Τζον Μάκενροου. Πέτυχε τα πάντα μόνος, δεν χρωστά τίποτα σε κανένα, είναι 22χρονών και είναι αστέρι. Δεν είναι το παιδί της διπλανής πόρτας και δεν θα είναι ποτέ ταπεινός, ούτε ένας από μας: στη ζωή υπάρχουν και σταρ – δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Τώρα έχει μπροστά του τον πιο φορμαρισμένο παίκτη του κόσμου: με τον Δανιήλ Μεντβέντεφ το προγνωστικό είναι σε βάρος του – ο Ρώσσος έχει να χάσει πέντε μήνες και είναι έτοιμος να κερδίσει όχι τον Τσιτσιπά, αλλά το τουρνουά. Ο Ελληνας θα χρειαστεί να κάνει πολλά περισσότερα. Αλλά όπως και να χει από τη Μελβούρνη θα φύγει φέτος με τον τίτλο του παίκτη που έδειξε στον Ναδάλ ότι η εποχή του τελείωσε. Η ήττα του Ισπανού με 3-2 από 0-2 είναι η αρχή ενός επιλόγου. Και η ιστορία θα γράψει πως είναι έργο ενός σπάνιου τενίστα. Του Ελληνα πολίτη του κόσμου Στέφανου Τσιτσιπά. Που έχει πάντα τον πιο δύσκολο αντίπαλο: τον εαυτό του.
